Tien jaar geleden gooiden George Snijder en Suzanna Markusse het roer flink om. Ze waren toe aan een omwenteling in hun leven en kozen ervoor om op het water te gaan wonen. Eigenlijk waren zij helemaal geen mensen van het water, maar eenmaal op de oude Tjalk van 21 meter lang, waren zij op slag verkocht.
Het interieur was onverwachts gezellig, de huis-en slaapkamer fijn compact. Liefde op het eerste gezicht. Zo raakten zij verzeild in het sfeervolle, overzichtelijke provinciestadje Meppel, waar ze de wintermaanden hebben doorgebracht.
Suzanna was de drijvende kracht achter de Tjalkendag die dit jaar voor het eerst in Meppel werd gehouden. “Er zijn hier nog veel historische gebouwen te vinden. Alles wat je voor dagelijks gebruik nodig hebt is op loopafstand bereikbaar. Het openbaar vervoer is hier prima geregeld. Qua vaarroutes ligt Meppel natuurlijk geweldig. Je kunt alle kanten uit. De Paradijssluis in het Noorden van de stad is zo’n prachtige sluis, die doet zijn naam eer aan.
Varen in Drenthe is tot rust komen
De sluizen worden hier vaak nog persoonlijk bediend. Het persoonlijk contact maakt het extra leuk. “Zien we jullie volgend jaar weer terug?” horen we vaak. Mensen zijn hier buitengewoon hulpvaardig en uiterst gastvrij. De Noordeling heeft de naam stug te zijn, maar varend door dit deel van het land herkennen wij totaal niets van dit beeld. In het Noorden en Drenthe in het bijzonder, voelen wij ons welkom, de mensen zijn open en aardig.
In Meppel hebben we enige oude Schippers ontmoet. Zij toonden natuurlijk veel belangstelling voor ons schip en vertelden dat ze deze nog in groten getale in de stad hebben zien liggen. Vroeger werden met deze schepen zand, grint en turf vervoerd. De lengte werd bepaald door de breedte van de kanalen en de maten van bruggen en sluizen.
Mensen zijn hier trots op hun stad en de grachten met hun historie. Een grote groep van deze schippers die je thans op de historische schepen ziet, is afkomstig uit de zeventiger jaren, ze zijn vergroeid met hun schip. Wij zijn nog “jonge” rotten in het vak met onze tien jaar ervaring. Wel krijgen we regelmatig complimenten dat we dit zo snel onder de knie hebben gekregen.
In Drenthe ben je vrij om te gaan liggen waar dat mogelijk is
De Noordelijke provincies doen veel voor de recreatietoervaart… In Zuid Holland moet je een dagtrip goed van tevoren plannen en regelen, anders ben je nergens welkom. In Drenthe daarentegen, ben je vrij om te gaan en liggen waar dat mogelijk is. Als je vaart, is er om het kwartier wel een bolder waar je aan kunt leggen. Vaak gratis, wat in het westen van het land zeker niet het geval is. Sluizen trekken mensen omdat er veel scheepsbewegingen te zien zijn. Als je in Zuid Holland ligt, kijken ze je weg omdat het daar altijd druk is. Daar waar de beroepsvaart in Nederland sterk aanwezig is, lijkt het wel of ze af willen van de recreatievaart. In Drenthe maken we soms mee dat er voor ons wordt geapplaudisseerd, als we een brug passeren met onze 110 jaar oude Tjalk.
Het onderhoud van zo’n historisch stuk erfgoed is best duur. We moeten dit geheel zelf bekostigen. Wij schrijven voor de kost, en doen naast ons werk voor de Landelijke Vereniging tot Behoud van het Historisch Bedrijfsvaartuig, Kortweg LVBHB, nog veel vrijwilligerswerk.
We hebben in Nederland nog veel historisch erfgoed (mcm.mobielerfgoed.nl). Er varen nog ruim 1400 historische bedrijfsvaartuigen op onze wateren.
“Het is geweldig om te varen. Bij sluizen en bruggen is altijd wat te beleven. Zoveel bijzondere mensen die je ontmoet. Mensen die je anders nooit zou zijn tegengekomen als je in een rijtjeshuis was blijven wonen. De meest heerlijke eetadresjes hebben we in de loop van de jaren ontdekt.”
We liggen overal door Nederland en België. Mensen zijn vaak nieuwsgierig, “Kom maar effe aan boord,” is voor ons geen probleem. Juist gezellig. We zien dit als een verrijking van ons leven.
In de tijd dat we nog aan wal woonden en een goed betaalde baan hadden, liepen we strak in het pak of mantelpakje rond. Dat is nu wel even anders. Nu we op het water leven, hechten we steeds minder aan materiële zaken.
George en ik hebben ongelooflijk veel nieuwe contacten kunnen leggen, zijn veel gaan hergebruiken en weg gaan geven. We liggen overal en nergens, op de meest uiteenlopende plaatsen, van concertgebouw tot bij een daklozencentrum. Voor al die wisselende ontmoetingen staan we open en vinden het rondvaren een verrijking dat met geen geld te koop is. Het – roer om – is voor ons ‘A Way of life’ geworden”.
Weten waar George en Suzanna nu zijn met hun boot? Lees alles over hun avonturen op:
www.bezigeboot.nl
