Door Jan Germs:
Het blauwgrune water van de grote plas die achterbleven is nao jaorenlang zandofgraven trekt an de zwalvies. Zie scheert der vlak overhen. Mangs rak ien van de vleugelspitsen het spiegelgladde water, maor het remt heur niet. Het gele zaand van de oevers, met steile wanden vol hollegies, holdt de hitte van de dag nog maor zunigan vast. Ik vlij mij weer op mien handdoek, leg de naarms in de nak en geniet van de prachtig blauwe locht. Net as het kleine kind in het heuilaand da’k ooit was, zie ik in de schaopewolkies pieprokende monsters, wollige hondekoppen en oetdijende vrouwen met grote börsten. Allewal, dat leste he’k as klein kirrelie vast nooit zien.
An de aandere kaant van ’t water mien ik twee mèensen in de lange schaduwen van de undergaonde zun te zien. Maor het zicht is an ‘t mindern. Het duurt niet lang meer of het tweiduuster valt ok over dit paradies. Met tegenzin pak ik mien gerak bij mekaar. Mörgen weer? Het zul kunnen. Niks plag mij. Ik huuf niks. Ik mag.
A’k bij mien fiets kom, plag mij wal wat. Beide banden bint plat. Een paar spieken bint kepot en vervangen deur een bongel die dwars deur ’t achterrad hen stek. Ik kiek um mij hen, maor weet dat de daoder – ok al zal e niet op ’t kerkhof liggen – grootkans niet op mij wacht hef. De tied da’k mij verschrikkelijk hellig over zukswat meuk, he’k achter mij laoten. Ik vuul mij eerder wat moedeloos worden. Wat leeg van binnen. Meer bewust van de zinloosheid van dingen.
Ik ontdoe mien fiets van de lange ket die as slot dienst daon hef en slao hum um mien nak. De ket is meer weerd as de olde brik, die de fietsemaker bij oes in ’t dörp oet de verhuur haald har. Veur mij was e nog goed genog en de pries stun mij an. Ik much hum veur niks metnimmen.
Ik trek de bongel oet het rad en druk de fiets op zien platte banden deur het mulle zand, dat kold an begunt te vulen an mien blooie voeten. Het leste stukkie is te steil um de fiets nog te drukken. Ik sleep hum achter mij an. Ik doe twee stappen achteroet a’k bovenop de hoge bult anbeland bin. Recht boven de hollegies van de oeverzwalvies en de tot in het water deurlopende verticale wand stao’k dan. As een echte koegelslingeraar drei ik een maol hielemaol in ’t ronde. In plaots van een koegel heb ik de fiets in handen. A’k hum löslaot, verdwient e over de raand. Even later heur ik een plons. Ik loop weer umdeel.
Ik laot mij langzaam in ’t water zakken en zwem met rustige slagen naor de aandere kaant van de verbeuden zwemplas. Kleine vlammen verlocht daor een stukkie strand. Ik zie een rookpluum tegen de nou diepblauwe locht. Niet wied van het vuurtie kom ik het water oet en loop op de beide jongs bij het vuur of. Zie raakt niet under de indruk van mien magere natte lief. Zie weet ok ja niet beter.
‘Hoe later op de aovend hoe schoner het volk,’ zeg de ien wat dubbeltongs. Hie kek zien maot an. Hie verwacht lichtkans ok een opmarking van die kaant. Die komt niet. Meer as een lodderige blik krieg ik niet.
‘Jongens,’ zeg ik, ‘ik har mien fiets daorgunder an een boom vastzet. Hie is nou kepot. Ik denk dat jullie der meer van weet.’
‘En wat dan nog?’ vrag de eerste. Dat is de vrij domme vraog, die mij in ’t verkeerde keelgat schöt.
De aandere dag, zo tegen de middag, vindt een boswachter op zien dagelijkse rondtie um de zaandofgraving, twee jongs van een jaor of achttien. Zie bint met een ket stief an mekaar vastbunden. Boetendes zit ze stief vast an het iezern paoltie met het bredtie dat vertelt dat het verbeuden is um daor te zwemmen. Zie wilt niet vertellen wat er gebeurd is. Drenthe is te mooi um deur misselijke acties verrinneweerd te worden.
Jan Germs
Column uit Drenthe Magazine – Recreatieschap Drenthe Special
