De Hondsrug is prachtige natuur en authentieke dorpen, omringd door hunebedden. Genoeg om hordes bezoekers te trekken en er de status van UNESCO Global Geopark mee te verdienen. Zo is het mij altijd met een Drentse bril ingeprent. Maar sinds kort realiseer ik mij dat de Hondsrug doorloopt tot in Groningen. Sterker nog, de trans van de Martinitoren is het hoogste punt van de Hondsrug.
Het Groningse deel van de Hondsrug voegt een compleet nieuwe dimensie toe aan het Geopark. Dat merkte ik toen ik met de fiets langzaam naar het noorden trok. De verandering voltrok zich niet direct. Vlak over de provinciegrens kwam ik zelfs nog een hunebed tegen, dat van Noordlaren. Maar vanaf Glimmen kreeg het landschap een ander karakter. Dorpen en boerderijen maakten plaats voor een aaneengesloten bebouwing met prachtige villa’s ertussen. De lange Hereweg door Haren tot in de stad Groningen bleek één groot feest, een staalkaart van noordelijke architectuur. En hoeveel mooier kun je eindigen dan midden op de Grote Markt?
Leuk is ook te zien dat beide beken die aan weerszijden van de Hondsrug stromen – de Drentsche Aa en de Hunze – ieder aan een kant langs het centrum lopen om een stukje verderop samen te komen en als Rietdiep verder te gaan naar de Waddenzee. Nu begrijp ik waarom sommige Drenten vinden dat Groningen het meest noordelijke dorp van Drenthe is. Landschappelijk gezien vormt de Hondsrug in Drenthe en Groningen één geheel. Ergens in de lange geschiedenis is er een provinciegrens tussen gekomen.
Met de kennis van nu zou ik echter niet zo snel meer zeggen dat Groningen het eindpunt van de Hondsrug is. De ijsmassa’s die de Hondsrug vormden, kwamen immers uit het noorden en bereikten als eerste de plek die we nu Groningen noemen. Af en toe moet je de Drentse bril eens afzetten, dat verruimt de blik.
Olav Reijers
